He's my brother

Afgelopen week mocht ik voor het eerst in mijn leven mijn grote "kleine broertje" in het echt ontmoeten. Ruim 9 jaar was ik op de hoogte van het bestaan van nog drie broers en/of zussen, kinderen vanuit de tweede leg van mijn biologische vader. Daar was hij dan; een mooie man, 39 jaar en op dezelfde dag jarig als ik. Hoe bizar bijzonder....... little did I know what was about to happen to me!

Zo'n 12 jaar geleden besloot ik op zoek te gaan naar mijn roots, naar mijn biologische vader. Vanuit een gezonde nieuwsgierigheid maar ook om misschien een antwoord te kunnen geven op de wezenlijke vraag van wie ik ben, waar kom ik vandaan en een stukje gemis in mijn levensverhaal. Een en ander vooral aangewakkerd na een groot verlies in de liefde en zelf grandioos over mijn eigen grenzen te zijn gegaan. Ik voelde me verloren, was mezelf kwijt, ver verwijderd van wie ik diep van binnen voelde te zijn. En zo begon de zoektocht terug naar mijn Zelf....

Bijna 3 jaar later kreeg ik bericht via het Rode Kruis dat mijn vader reeds op 41-jarige leeftijd was overleden, dat hij eerder een nieuw gezin had gesticht en dat daar ook drie kinderen uit voort gekomen waren. De moeder in kwestie had aangegeven zelf geen behoefte te hebben aan contactherstel, de situatie leek persoonlijk gevoelig te liggen. De mogelijkheid om na 2 of 3 jaar contact te zoeken met de kinderen liet ik op dat moment voorbijgaan, ik had ook niet de behoefte om eventueel oud zeer op te rakelen.

Totdat afgelopen jaar na mijn 50e verjaardag opeens deze behoefte opnieuw in mijn mind opdook. Op de een of andere manier bleef de gedachte door mijn hoofd spoken en zodoende besloot ik om alsnog op zoek te gaan, deze keer naar eventuele broers en/of zussen waarvan ik enkel wist dat zij moesten bestaan.

Eind vorig jaar kreeg ik dan "eindelijk" het verrassende bericht met daarin het telefoonnummer van mijn broer; nu lag de bal verder bij mij en mocht ik het "spel" gaan spelen. Het voelde voor mezelf allemaal erg spannend om meteen telefonisch contact met hem op te nemen, zo'n beetje als wanneer je op date gaat ofzo.... met allemaal borrels in je buik....hoe zou hij reageren...wat als ik niet wist wat te zeggen? Daarnaast wist ik ook nog helemaal niet wat zijn naam was en besloot daarom eerst maar eens een Whats'app berichtje te sturen...

En toen was dan daar het moment, de datum waarop we hadden afgesproken om elkaar in levende lijve te mogen ontmoeten, vragen te stellen, elkaar te leren kennen en wel te zien hoe onze afspraak zou verlopen. Gezonde spanning voelde ik door mijn lijf stromen, geen verwachtingen, enkel de nieuwsgierigheid iemand te mogen gaan ontmoeten die ik nog nooit eerder had gezien of gesproken. Iemand die in wezen een totale vreemde voor mij was maar waar ik wel een (bloed)band mee deel.

De deurbel klinkt, ik voel mijn hart sneller gaan en loop naar de voordeur toe. Daar staat hij dan, allebei in eerste instantie wat onwennig en positief gespannen; zijn Franse "bonjour" doet het ijs breken. Na de eerste formele begroeting (jas uit, kopje koffie, ga gerust zitten) verloopt het gesprek al snel in een vloeiende beweging tussen ons; op een of andere aparte manier voelt het ook niet meer als een vreemde die op bezoek is.

Ons gesprek beweegt zich van het delen van onze (beperkte tot geen) herinneringen aan onze vader, de zoektocht die ik in gang zette, onze families tot het leven zoals ons dat is gegeven, oude foto's en waar we nu staan. Al gauw herkennen we ook een paar overeenkomsten die we met elkaar delen (o.a. de liefde voor dubbele espresso, hooggevoelig, onze slechte kwaliteit van ogen, gedeelde jeugdervaringen, waardering van wat het leven ons geeft, bewust zijn), soms niet geheel duidelijk of dit überhaupt gerelateerd is aan onze gemeenschappelijke genen, het feit dat we allebei op dezelfde dag geboren zijn of enkel puur "toeval". Het blijft in die zin bizar en bijzonder tegelijkertijd voor ons allebei.

Na samen te hebben genoten van een heerlijke lunch werd het dan toch tijd om afscheid te nemen van elkaar en allebei weer onze eigen weg, ons levenspad te vervolgen. Een mooie middag die zeker nog een vervolg zou gaan krijgen; we spraken dan ook af om elkaar in de toekomst weer ergens te zullen gaan ontmoeten, ik dan ook kennis te kunnen maken met zijn zus en zijn vrouw en op natuurlijke wijze te zien hoe het pad van het leven zich verder ontvouwt.

Een flinke knuffel om elkaar dag te zeggen; het maakte zo veel meer bij me los dan ik had verwacht. Toen ik daarna thuis op de bank ging zitten, rolden de tranen als regendruppels over mijn wangen. Tranen van blijdschap, tranen van dankbaarheid maar ook tranen van het weer los moeten laten, afscheid nemen van iemand die voor mij in zo'n korte tijd zo dierbaar was geworden.

Iemand waarbij ik na slechts enkele uren zo'n sterke band voelde, een band waar enkel plaats was voor onvoorwaardelijke liefde. Het was alsof deze broederlijke knuffel de poort naar mijn hart opnieuw had geopend en dat de liefde nu weer volop de wereld in mocht stromen. Een liefde waarvan ik niet wist dat deze kon bestaan... verstopt tussen allerlei gevoelens en emoties die ik gedurende mijn leven had opgesloten in een kooitje rondom mijn hart. Een kooitje dat me zogenaamd moest beschermen tegen pijn en verdriet, een kooitje als overlevingsmechanisme, op en neer door elkaar geschud.

Het kooitje in stukjes, de deur naar innerlijke heling geopend ....